تنور پیتزا آجری

تنور پیتزا آجری فر حرفه ای مناسب برای پخت پیتزاهای ایتالیایی و آمریکایی

پخت پیتزاهای حرفه ای بدون بشقاب
پخت یکنواخت و سریع و طعم خوب و لذیذ به دلیل پخت در داخل تنور پیتزا
بدنه عایق کاری شده با پشم سنگ ، آجر و سیمان
نمای آجری ، سرامیک با توجه به سفارش و دکور فست فود
پخت با گاز (قابلیت ساخت پخت با ذغال چوب)
قابلیت تنظیم درجه دما
ترموکوبل دار
پایه ی آهنی
دارای چرخ جهت سهولت در جابجایی
ساخت تنور پیتزا ایتالیایی در ابعاد متفاوت
قطر 150 سانتی متر
دارای دودکش

تاریخچه پیتزا ایتالیایی

نام پیتزا با کشور ایتالیا گره خورده، همه ی ما میدونیم که پیتزا اصالتا ایتالیایی هستش و این ایتالیایی ها بودن که پیتزا و پاستا رو به دنیا معرفی کردن. البته در رابطه با پیدایش پیتزا روایات مختلفی وجود داره. در رابطه با این نان های گرد جالبه بدونید که چه مسیر پر پیچ و خمی رو طی کردن تا اینجوری به شهرت برسن. در واقع در ابتدا این رومی ها بودن که غذایی شبیه به پیتزاهای امروزی رو درست میکردن. نوشته های تاریخ نگاری رومی به نام " مارکوس پورسیوس کاتو " نشون میده که 30 سال پیش از میلاد حضرت مسیح، رومی ها نان های گرد و پهنی رو که از ترکیب آرد و آب درست میشده روی سنگ داغ میپختن و با روغن و سبزیجات مختلف میخوردن.

این نان سنتی در میان مردم مدیترانه شهرت زیادی داشته. بعد از اون توسط مستعمره نشین های یونانی از روم به جنوب ایتالیا برده شد و در ایتالیا مورد استقبال قشر کم درآمد قرار گرفت و چون یک غذای فقیرانه محسوب میشد افراد طبقه ی بالا رغبت زیادی به اون نشون ندادن. این نون ها گرچه پیش زمینه ی تولد پیتزا بودن اما با پیتزا به این شکل امروزی تفاوت خیلی زیادی داشتن. در اون زمان پیتزا غذای مردم فقیر بود که با مواد اولیه ی خیلی ساده درست میشد. در آن زمان توسط گاری های دستی به ماهیگیرانی که خسته و گرسنه از ماهیگیری برمیگشتن فروخته میشد. در اون دوره از گوجه و پنیر که پای ثابت پیتزاهای الان هستش خبری نبود و البته باید بدونیم که اون نان های گرد با گوجه تبدیل به غذای محبوب ما شدن. تا قبل از قرن شانزده مردم دنیا گوجه فرنگی رو نمیشناختن و گوجه فرنگی تنها در آمریکا کشت میشد.

در طی سفرهایی که اروپای ها به آمریکا داشتن گوجه فرنگی رو به اروپا و ایتالیا بردن. اما مردم فکر میکردن که این گیاه زینتی و سمی هستش برای همین ازش استفاده نمیکردن؛ اما قشر فقیر جامعه که تنها به فکر سیر کردن شکم خود و خانواده شون بودن به سفره هاشون گوجه رو هم اضافه کردن.

تاریخچه پیتزا ایتالیایی

پیتزا همه گیر می شود

در اواخر قرن هجده کارگری به نام " رافائل اسپوزیتو " در یک نانوایی در شهر ناپل تصمیم گرفت برای چاپلوسی یکی از اون نان های گرد و تنوری خوشمزه رو آماده کنه و به پادشاه ایتالیا و ملکه ی اون مارگاریتا تقدیم کنه. رافائل که دنبال خلق یه مزه ی تازه بود جرات به خرج داد و از گوجه فرنگی و پنیر موزارلا استفاده کرد تا بتونه طعمی خوب و بی نظیر درست کنه و بتونه نظر پادشاه و ملکه رو جلب کنه. در همین رویا پردازی ها بود که ایده ای مبتکرانه به ذهنش رسید و اون رو به شکل پرچم ایتالیا طراحی کرد و روی نان رو با گوجه فرنگی، پنیر و ریحان تازه به رنگ پرچم ایتالیا که قرمز، سفید و سبزه درآورد. ملکه مارگاریتا خیلی از این طعم جدید خوشش اومد و به احترامش نام این غذا رو " پیتزا مارگاریتا " گذاشتن. رفته رفته تمام مردم شهر به خوردن این غذا روی آوردن و پیتزای مارگاریتا یکی از مشهورترین غذاهای ایتالیا شد. دکه های خیابانی پیتزافروشی متعددی افتتاح شد و برای سهولت کار این نان گرد رو لوله میکردن و در کاغذ میپیچیدن و به دست مشتری ها میدادن، هنوز هم خوردن پیتزاهای لوله ای در ایتالیا رواج داره. قریب به یک قرن این غذای دوست داشتنی به همین شیوه در ایتالیا سرو میشد و به دلیل علاقه ملکه به اون؛ به یک غذای ملی تبدیل شد.

سال 1897 میلادی مهاجری ایتالیایی به نام " جناردو لومباردی " به آمریکا سفر کرد و طرز پخت این غذا رو با خودش به آمریکا برد و پیتزافروشی در محله ی ایتالیایی نشین آمریکا تاسیس کرد و اینگونه پیتزا رو وارد رژیم غذایی مردم آمریکا کرد. در ابتدا مردم آمریکا رغبتی به خوردن این غذا از خودشون نشون ندادن و تنها مشتری های پیتزا لومباردی، خود ایتالیایی ها بودن، برای همین لومباردی مواد روی پیتزا رو تغییر داد تا به ذائقه ی مردم آمریکا نزدیک بشه و خوششون بیاد. بعد از جنگ جهانی دوم مصرف پیتزا در بین سربازان آمریکایی که در ایتالیا بودن پرطرفدار شد، جوری که پیتزافروشی ها دیگه نمیتونستن جوابگوی تقاضای مشتری هاشون باشن. سربازان آمریکایی که خیلی از این غذا خوششون اومده بود اون رو به خونه بردن. در این بین در سال های جنگ خیلی به اقتصاد ایتالیا صدمه وارد شد و مردم این کشور شروع به مهاجرت به کشورهای مختلف کردن و پیتزا رو در تمام اروپا رواج دادن.